दिनहुँका घटनाको अनावश्यक चासो राखिहाल्नुपर्ने, विज्ञानले अनुसन्धान गरेका विषयमा समेत बढ्ता विज्ञता देखाइहाल्नुपर्ने, अनावश्यक विषयमा तर्क–वितर्क हाम्रा दैनिकी बनेका छन् ।
अझ कतिपयलाई लाग्छ– दिनदिनै घटना भइरहुँन्, तर्क गरिरहुँ, दुनियाँले सुनिरहोस् । यस्तै परिवेशको शिकार भएको छ, सोमबार घोषणा गरिएको– समाजवादी मोर्चा नेपाल ।
चासो हुनेलाई भन्दा चासो नहुनेलाई बढ्दा चिन्ता छ समाजवादी मोर्चाको । जसको साइनो यसमा प्रत्यक्ष जोडिएको छ त्यो मौन छ, तर साइनो नै नभएको व्यक्तिलाई चिन्तै चिन्ताले सताएको छ ।
सन्ध्याकालीन प्रहरमा घोषणा भएको यो मोर्चाको पीरले रातभर नसुत्ने कति छन् कति ! कतिपयले त लेख नै लेखेर आलोचना गर्नसम्म भ्याए । लेखमा कुनै नयाँ विषय देखिँदैन्, मात्र छ त डर, त्रास, भय र चिन्ता ।
हो, अनेकौं प्रश्नहरू छन् । उत्तिकै कौतुहलता उद्घाटित भएका छन् । कतिपय यसको चुरो कुरो पत्ता लगाउन कोसिस गरिरहेका छन् । समाजवादी मोर्चासँग सम्बन्धित व्यक्तिलाई चासो, खुसी, चिन्ता, उत्तेजना देखिनु स्वभाविक विषय हो ।
समाजवादी मोर्चाले भुइँमान्छेका प्रश्न सुन्नु नै यसको पहिलो सफलता हो । प्यास मेटाउन पानी नै चाहिन्छ । त्यस्तै सफलता भेटाउन लक्ष्यहरू प्रष्ट हुनुपर्दछ । आज सफलता भेटाउने हो भने हामी भुइँमान्छेका प्रश्नहरू सुनौँ ।
आज समाजवादी मोर्चा नेपालमाथि कतिपयले नकारात्मक ढङ्गले प्रचार गरिरहेका छन् । यसबाट कत्ति पनि विचलित हुनुपर्ने आवश्यकता छैन । मुलुकमा समाजवादी राज्य व्यवस्था स्थापना अनिवार्य सर्त हो ।
आज समस्या बोल्नेहरूमा छैन, बोल्न नसक्नेहरूमा छ । बोल्नेहरू यो वा त्यो नाममा समाजमा प्रतिष्ठा कमाएकै व्यक्ति छन् । ती व्यक्तिलाई गाँस, बास, कपासको कत्ति समस्या छैन् । समायानुकुल शहरमा घर छ । छोराछोरी युरोप, अमेरिका, अष्ट्रेलिया लगायतका विकसित मुलुकमा छन् । चोकचौराहमा गफ चुट्न पर्याप्त समय छ ।
आज यी व्यक्तिहरू नै सबैभन्दा बढी असन्तुष्ट छन्, बेचैनी छन्, जताततै शून्यता देखिरहेका छन् । आशा तिनीहरूको केवल गाली गर्ने आत्मरति हो भने निरासा हरेक विषय र प्रसङ्गमा बाँड्ने गर्छन् ।
समाजवादी मोर्चा नेपालप्रति आम सर्वहारा, श्रमजीवी वर्गको धारणा के छ ? सुन्न पाइएको छैन् । सुन्नुपर्ने यहाँ छ । विभिन्न सञ्चारमाध्यम उनीहरूको प्रश्न सुनाउने माध्यम बन्न सकेका छैन् ।
यही वर्गको प्रतिनिधित्व गर्छौ भन्नेहरू दलाल पुँजीवादको नाइके बनिसके । नाइकेहरूलाई समयमा बुझाउन नसक्नु नै कम्युनिष्ट आन्दोलनलाई गम्भीर धक्का भएको छ । जहाँ बनिबनाउँ कुरामा ललिपप खुवाएर लठ्ठ पार्ने काम भइरहेको छ ।
यही समाज हो, हिजो कम्युनिष्टले ७० वर्ष काटेपछि गोली हानेर मार्छ, जातभात कम्युनिष्टले मान्दैन्, गाई काटेर खान्छन्, धर्म मान्दैनन् आदि इत्यादि अफवाह फैलाइएको थियो ।
यद्यपि भ्रमकाबीच आमसर्वहारा श्रमजीवी जनता आफै सचेत भएको प्रमाण जीवितै छ । ती भ्रम कस्ता बेला छरिएको थियो, जहाँ स्कुल देख्नसम्म नसकेको पुस्ता थियो । हजारौँ पटक भ्रम छर्दा समेत फेल खाएको बलियो प्रमाण त्यही हो ।
आज सरकार, सदन र सडकमा कम्युनिष्ट पार्टीको दबदबा छ । अनेकौं भ्रमबीच नेपाली समाजमा कम्युनिष्ट पार्टी लोकप्रिय भयो । सोही नीति बोक्ने दुईचार जना इमान्दार भए पुग्छ भन्ने बलियो उदाहरण यहाँ पनि छ ।
हिजो पञ्चायतले कम्युनिष्ट भएबापत दिने सजाए र कम्युनिष्ट छोडेबापत दिने पुरस्कार कति हो कति ओजनदार थियो । तरपनि क्रान्तिकारी योद्धाहरू गलत प्रवृत्ति, चिन्तन र राज्यव्यवस्थाविरुद्ध लडिरहे ।
आज समाजवादी मोर्चा नेपालमाथि कतिपयले नकरात्मक ढंगले प्रचार गरिरहेका छन् । यसबाट कत्तिपनि विचलित हुनुपर्ने आवश्यकता छैन् । मुलुकमा समाजवादी राज्य व्यवस्था स्थापना अनिवार्य शर्त हो ।
यो कुनै पार्टी विशेष, मोर्चा विशेषको एजेण्डा होइन् । यो त एक आन्दोलन हो । दलाल पुँजीवादको चपेटामा सिंगो मुलुक परेको बेला यसबाट छुटाएर उन्नत समाजवादी राज्य व्यवस्था स्थापना गर्नु आजको आवश्यकता हो । यही पवित्र भावनाका साथ मोर्चा बनेको पाइन्छ ।
आज समाजवाद र पूँजीवादबारे आम नागरिकलाई प्रष्ट पार्नुपर्ने स्थिति छ । रातारात धनी हुने सपना बाँडिरहेका पुँजीवादीहरूका कारण समाजवाद ‘कुन चरीको नाम’ हो भन्ने तप्का बाँडिरहेका छन् । पुँजीवाद आए धनी बनिन्छ, धन कमाउन सकिन्छ भन्ने बुझाई कतिपयमा पाइन्छ ।
पुँजीसँग जोडिएको पुँजीवाद राज्य व्यवस्था होइन्, धनी हुने व्यवस्था हो कि भन्ने भ्रम पनि छ । आज पुँजीवाद र समाजवादको अन्तर सरल भाषाको बुझाउनुपर्ने अवस्था छ । युवापुस्तालाई यो विषयमा झनै बुझाउनुपर्ने स्थिति छ ।
बुर्जुवा जीवनशैली, उपभोक्तावादी समाजको कारण विचारहरू मुर्छित बनिरहेका छन् । मुर्छित विचारहरूबीच समाजवादी मोर्चा नेपाल आशा जगाउने प्रमुख माध्यम बनेको छ । समाजवाद बुझाउने प्रमुख माध्यम समाजवादी मोर्चा भएको छ ।
आज समाजवाद के रहेछ, किन समाजवाद समाजवाद भन्छन्, यी विषयमा उत्सुकता राख्नेहरूले प्रष्ट बुझ्नेछन्, समाजवादको परिभाषा । साना बुझाईले पनि क्रान्तिका ठूलाठूला सफलता हात पार्न सहयोग गर्छ ।
आज अमुक पार्टीले समाजवादका कुरा गर्नुभन्दा सिंगो मोर्चाबाट यसको कुरा गर्दा थप प्रष्टिन्छ । हिजो गणतन्त्र गणतन्त्र भन्दाभन्दै गणतन्त्र ल्याउन लाखौं सर्वसाधारण सडकमा आएका हुन् । गणतन्त्रका नारा लगाउन थालेको ६ दशक लामो समयपछि मात्र मुलुकमा गणतन्त्र स्थापना भएको हो । आज समाजवादको सुरुवात मोर्चाबाट सुरु भएको छ ।
मुलुकमा जनवादी क्रान्तिको चरण सकिएर दलाल पुँजीवादी समाज बनेको र त्यसलाई फालेर वैज्ञानिक समाजवाद ल्याउनुपर्छ भन्ने विचार भएका शक्तिहरू समाजवादी मोर्चामा सामेल भएका छन् । विचारमा प्रष्ट हुँदा हुँदा आ–आफ्ना गन्तव्य तय गरेका दलहरू एक भएर हिड्ने प्रयासमा छन् । गोरेटाहरू अनेक खनिन्छन् । मान्छे मात्र हिँड्नु र गाडी गुडाएर देखाउनु फरक कुरा हो ।
आज राजनीतिमा एक्लो बनेर हिँड्नु कष्टपूर्ण असम्भव बाटो हो । अहिले सबै मिलेर गोरेटो खन्ने र मोटर गुडाउने लक्ष्य राख्नुपर्छ । यसको सुरुवात समाजवादी शक्तिहरूले गरेका छन् ।
मुलुक साँच्चिकै सङ्कटमा छ । निराशाहरू व्याप्त छ । भ्रमको खेती मौलाउँदो क्रममा छ । भ्रष्टहरूले मुलुक आक्रान्त छ । राजनीतिक दलबीच मनमुटाव, टुटफुटका अनेकन श्रृङ्खलाहरू छन् । गरिबी व्याप्त छ । बेरोजगारी समस्या विकराल छ । महङ्गीले आकाश चुमिसकेको छ ।
राजनीतिमा व्यक्तिवाद हावी छ । अराजकताहरू बढिरहेका छन् । कानुनी राज्यको उपहास हुँदा दण्डहीनता मौलाउँदो क्रममा छ । दलहरू जनताप्रति कटिवद्ध भएनन् भन्ने आम गुनासो छ ।
सरकार आजपनि अस्थिरताको भुमरीमा परेको छ । पार्टी सग्लो छैन् । त्यहाँ विचारको बहस हुन छाड्यो । लोभले भरिपूर्ण मनहरू बढिरहेका छन् । ईर्ष्या, रिस, राग र डाह प्रवृत्तिको रुपमा विकास भइरहेको छ । दल कमजोर हुने तर गुट झाङ्गिने रोग बढेको छ ।
नेतृत्वमाथि विष वमन गरेर पार्टी सुधार्छु भन्नेहरू छ्यापछ्याप्ती छन् । राष्ट्रियता सङ्कटमा छ । अर्थतन्त्र कमजोर बनिरहेको छ । राष्ट्रिय पुँजीपति वर्गहरू कमजोर बनिरहेका छन् । आज उद्योग खोल्ने टाट पल्टिने अवस्था छ । शिक्षा, स्वास्थ्य, बैंक तथा वित्तिय संस्थामा लगानी गर्नेहरू मालामाल हुने स्थिति छ । चुनाव विचारले होइन्, धनले जित्न थालेको छ । राजनीतिकर्मी राजनीतिबाट पलायन हुने गलत प्रवृत्ति, चिन्तन, सोच र विचार भएका व्यक्तिहरू राजनीतिमा सफल हुने स्थिति छ ।
यस्ता अनेकन विकृतिका बीच समाजवादी मोर्चा नेपालको जन्म राम्रो परिवेशमा भएको होइन् । कुनै खराब परिवेशमा जन्मनुको दोष कसरी हुन्छ ? जन्मेपछि हुर्कंदै गर्दासम्म उसको दोष हुँदैन । जब हुर्केर तन्नेरी हुन्छ तब उसले गर्ने क्रियाकलापले तत् व्यक्ति, विषय र परिवेशको मूल्याङ्कन हुनुपर्छ । समाजवादी मोर्चा नेपाल जन्मिएको छ । जन्मिँदा जन्मिँदै त्यसलाई सक्दो सराप गर्नु के राम्रो हो ? पक्कै होइन् । बाँकी मोर्चा तन्नेरी भएपछि उसले गर्ने कामबारे टिप्पणी गरौँला ।
