करायो मेघझैं सुनेर आवाज लम्किए सिमातिर
चिरेर बुढ्यौली त्यो नब्बे वर्षको बोकी अथाह पीर
आफ्नै आँगनी अगाडि सिमाना त्यो मिच्दै गरेको क्षण
विक्षिप्त बनेको भूमिमा खहरे अश्रु झारेको क्षण !
मेरै जिजुले लडेको थलो हो यो भन्दै थे दादा धरी
सुनेर अनौठो भाषामा गाली त्यो उभिए मुर्ती सरी
के देख्नुपर्यो हरे ! आँखै अगाडि यो भूमि जोतिएको
विर्सौंला मूल्य रगतको कसरी माटोमा पोतिएको ।
आवेगमै उचाले वेतको लौरो के लुट्न आयौ भनी
बेहोसीपनमै हानेर बलले लडे भुइँमा अनि
अकस्मात रोकियो बोली केवल नयन चर्दै थिए
मिचिदै गरेका भूमि ती सबको सचित्र कोर्दै थिए ।
न निल्न पाए एक घुट्की पानी नै मेटेनन् त्यो तिर्सना
अन्तिम घडिमा दिएको आशिष सकिन्न लौ विर्सन
रक्तबीज फुलेको पवित्र माटोमा टेक्ने दुरूत्साह
परास्त गर्दै उठाउन शीर यो भरियोस् है उत्साह ।
कस्तो अचुक बुटी नै बनी गयो हजुरबा को बोली
भूकम्प कोरोना बाढी र पहिरो के हुन्छ अब भोलि ?
कोरिए भूमि ती नेपाली नक्सामा इतिहासै रचियो
प्रसन्न मनले दिप त्यो बालेर शान्ति मन्त्र जपियो ।।
–सुशीला शर्मा
बागमती प्रदेश , भिमेश्वर नगरपालिका –४ ,दोलखा ।
